De vlucht was voorzien om 10.40u. We waren de avond ervoor al naar Roissy afgezakt om zeker te zijn dat we geen problemen op de weg zouden ondervinden als we ’s ochtends vroeg naar Parijs zouden moeten rijden. We hadden een “last-minute” kamer geboekt in een Campanile hotel dichtbij de luchthaven.
’s Morgens toch nog een beetje spanning want in Frankrijk was er een algemene staking afgekondigd, verkeersleiders incluis. Ondanks de verwarring die er bij dergelijke evenementen heerst, zijn we met slechts een half uurtje vertraging vertrokken voor een vlucht van 8u30 naar Sint-Maarten. Op het vliegtuig konden we al een beetje in vakantiestemming komen: men voorspelde mooi weer en 29 graden, alvast iets om naar uit te kijken…
Om 14u40 plaatselijke tijd landden we in Sint-Maarten. Het vliegveld ligt vlak bij het strand waardoor het lijkt alsof je in de zee gaat landen. Eenmaal op de grond konden we al snel het eilandgevoel ervaren. Iedereen heeft hier voor alles tijd. Voor het ophalen van onze bagage, het bekomen van ons visum, door de douane en vervolgens opnieuw inchecken en opnieuw door paspoortcontrole en security hadden we anderhalf uur. Dit bleek wel veel te weinig. Ondanks de kleine luchthaven, duurde het meer dan een half uur om door de paspoortcontrole te geraken. Het inchecken bij onze andere maatschappij duurde ook al meer dan een half uur en vervolgens de nieuwe paspoortcontrole sleepte ook wat aan. We stonden nog aan te schuiven aan de veiligheidscontrole of onze namen werden al omgeroepen omdat het instappen voor onze volgende vlucht al afgelopen was. We hebben, op de Belgische manier, dan maar een beetje moeten voorkruipen, tot groot ongenoegen van de andere reizigers. Een spurtje naar de juiste gate en buiten adem en met veel zweet konden we aan boord van een klein propellervliegtuigje om richting Tortola te vliegen.
Na een vlucht van 40 minuten kwamen we in Tortola aan en opnieuw moesten heel wat paspoortcontroles en douaneformaliteiten worden vervuld. De bootverhuringsmaatschappij stond ons al op te wachten voor een transfer naar de jachthaven. Onze boot stond helemaal klaar, een Beneteau 41.7 die eigenlijk maar een 40 voet is. Een echt luxeschip met 2 airo systemen, een high definition flatscreen met DVD speler, hifi installatie met iPod interface, kortom teveel om op te sommen. Bart had ook een pakket eten en drinken besteld zodat onze koelkast al goed gevuld was.
Bij het aan boord gaan, kregen we nog bijkomend goed nieuws: onze verhuurmaatschappij (http://www.moorings.com/) opende een nieuw paviljoen en ter ere daarvan was de CEO van Moorings speciaal naar daar afgezakt voor de officiële opening. Om dit gebeuren feestelijk te ondersteunen, werden we uitgenodigd voor een groot feest diezelfde avond. En feesten werd er gedaan: eten en drinken à volonté, live orkest en dansen… Na ons tegoed te hebben gedaan aan Caribische specialiteiten en vers klaargemaakte pizza’s hebben we ons nadien in de Veuve Cliquot champagne gestort. Zelden meegemaakt dat we kwaliteitschampagne naar believen mochten slurpen. Hoe kon onze vakantie beter beginnen.
Ondertussen van de gelegenheid gebruik gemaakt om even een woordje te doen met de CEO van Moorings, Leo Raas. Hoe vlaamser kan een naam zijn. Moorings behoort tot de TUI groep, toevallig ook de moedermaatschappij van Jetair. Hij kende Bart Brackx persoonlijk.
Bart & Hélène hadden als eerste last van de jetlag (-5 uur) en beslisten om tegen 20u al naar bed te gaan. Ann en ik gingen nog even door met de champagne om ons zo snel mogelijk aan de nieuwe tijd aan te passen. Ik wou vermijden dat ik al om 3 uur ’s nachts zou wakker liggen. We hebben het toch tot 23 uur uitgehouden en ondertussen van de gelegenheid gebruik gemaakt om met enkele lokalen en andere toeristen te verbroederen. Uiteraard wat tips voor de komende vakantie uitgewisseld.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten