Hawaï - Dag 1 & 2 - Reis naar Honolulu en Kailua

Na 9 jaar toch nog eens beslist om een reis van meer dan 2 weken te maken. Deze keer staan enkele Hawaïaanse eilanden samen met Japan (Tokyo) op het programma en dit van 16 februari tot en met 7 maart.

De route naar Hawaï is een beetje verrassend: via Londen vliegen we eerst gedurende 11 uur naar Seoul (Zuid-Korea) om na een korte stop van 4 uur vervolgens gedurende 9 uur naar het Hawaïaanse eiland Oahu (met als luchthaven en tevens ook grootste stad van Hawaï Honolulu) te vliegen.

Het bijzondere aan deze route is dat we 2 keer een volle zaterdag beleven: na een nachtvlucht komen we immers om 16 uur aan in Seoul en dat dan nog op de dag van het Chinese Nieuwjaar! Samen met het moment waarop de Olympische Winterspelen in PyeongChang een reden om te feesten. Op regelmatige tijdstippen zie je tijdens deze dag dan ook een plechtige stoet doorheen het luchthaven gebouw draven.

Na dit korte intermezzo rond 20 uur plaatselijke tijd op het vliegtuig gestapt voor de finale rit naar Hawaï om er vervolgens om 9 uur plaatselijke tijd te landen op... opnieuw zaterdag!

Na de gebruikelijke lange wachttijden voor immigratie en vervolgens de shuttle bus naar de autoverhuurfirma toch tegen 11 uur kunnen vertrekken met onze Ford Mustang Cabrio. We besloten om niet direct naar het hotel te trekken en om ineens te starten met de verkenning van het eiland en zetten dus koers naar het dorpje Kailua aan de noordoost kant van het eiland. Met 28 graden celcius kon de kap al onmiddellijk open maar op onze rit richting bergen zagen we toch al de dreigende regenwolken tegen de heuvels hangen.

Kailua roept bij mij opnieuw jeugdherinneringen op als naam en type van een vroegere Mistral windsurfplank. In die tijd droomde ik om ooit te gaan windsurfen naar Hawaï waar de golven torenhoog waren en het blauw van de zee onbeschrijfelijk mooi. Tijd dus om met de realiteit geconfronteerd te worden...

Van Honolulu is het maar een half uurtje rijden naar Kailua maar we hadden duidelijk vergeten dat het weekend was en ondertussen bijna middag was. Het vinden van een geschikte parking was dan ook geen sinecure. Kailua is voorzien van een prachtige baai met een heel mooi strand en in het weekend komen de eilandbewoners met bijna al hun hebben en houden naar het strand om samen met vrienden en familie een heuse bbq te organiseren al dan niet opgeluisterd met hun favoriete muziek via hun draagbare luidsprekers. De koelbox is ook niet ver weg.

We hebben even op het strand rondgestruind want uiteraard vielen we tussen al die badgasten bijzonder op met onze winterschoenen en dikke jeans. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat foto's te maken van een plaatselijke wedstrijd voor zandsculpturen.

Na een korte maar lekkere lunch bij Buzz's Original Steakhouse om de dag rond te maken vervolgens noordwaarts gereden via Freeway 83. Dit is een normale weg (max. 25-35 mph) die langs de rand van het eiland noordwaarts loopt en je telkens onvergetelijke zichten biedt van mooie strandjes en kleine eilandjes voor de kust.

Jammer genoeg werd het steeds somberder en begon het ook heftiger te regenen, in die mate zelfs dat de kap van de wagen dicht moest. Desalniettemin blijft de omgeving fantastisch en hebben we er toch erg van genoten.

Doodmoe en nog onder invloed van de jetlag zijn we rond 18 uur in het hotel aangekomen in Waikiki Beach, zeg maar het Benidorm van Hawaï met overal hoogbouw dicht tegen de kustlijn. Van zodra ik betere foto's heb, zal ik hier nog wel eens iets over posten. Oorspronkelijk zouden we uit eten gaan maar na een aperitiefje op de kamer hebben we wijselijk besloten om binnen te blijven en goed uitgerust te zijn voor de volgende dag. Het programma zal afhangen van het weer want er wordt onweer voorspeld.

Florida Dag 9: Orlando - Miami Beach

Vandaag de 3u 30 min lange tocht aangevat van Orlando naar Miami Beach via Florida's Turnpike, een tolweg. De rit was bijzonder saai want buiten een paar bomen en veel moeras is er zo goed als niets te zien. Ik erger mij daarbij telkens aan de Amerikaanse (egoïstische) rijstijl waar iemand eenmaal deze op een rijvak rijdt, er ook niet meer van af gaat. In Europa mag je alleen langs links inhalen en dien je je altijd zo rechts mogelijk te houden. Hier is dat totaal niet het geval. Resultaat: soms rijden de traagste voertuigen op het meest linkse vak waardoor alle snellere achterkomers langs rechts moeten inhalen. Op den duur moet je echt gaan slalommen door het verkeer. Dit is niet alleen vermoeiend maar ook gevaarlijk want je weet nooit wat de voorligger zal doen.

Tegen 14.30 uur in Miami aangekomen aan ons hotel om vast te stellen dat deze door de brandweerinspectie gesloten was. Blijkbaar was de brandveiligheid niet in orde en werd het hotel door de autoriteiten gesloten. Dit was even een koude douche maar niet getreurd, op South Beach stikt het van de hotels. Alleen moet je er wel een goede vinden.

Gelukkig biedt de stad Miami aan al haar bezoekers en residenten gratis WiFi aan zodat we met de PC op de schoot onze zoektocht naar een ander hotel konden starten. Dit bleek opnieuw geen gemakkelijke keuze. Als we naar de beoordelingen van de hotels keken, werden ze meestal door de ene geloofd en dan weer door de andere volledig in de grond geboord. Nergens vonden we een hotel waar de beoordeling gemiddeld goed was, altijd in extremen positief en negatief samen. We hebben het dan maar over een andere boeg gegooid. Gewapend met onze laptop en de booking.com site hebben we eerst een shortlist gemaakt van de hotels die voor ons acceptabel waren en deze dan een voor een bezocht en gevraagd om de kamer die zij op de site aanprezen te bezichtigen. Zo konden we verifiëren of de beschrijving klopte. Het was de moeite waard om dit te doen. De hotels liggen slechts een paar km van elkaar verwijderd, dus met de wagen ben je er in een paar minuten.

Al snel hadden we door dat bepaalde hotels in hun beschrijving een loopje nemen met de waarheid. Tevens waren er enkele die ons de prijs van de kamer niet wilden geven zoals die op de booking.com website geafficheerd stond. Dan moesten we maar via internet boeken. Vreemd, want het volstond om even naar buiten te gaan en met de laptop de boeking onmiddellijk te maken en weer naar binnen te gaan. Typisch Amerikaans zeker?

Uiteindelijk zijn we bij het Rivière South Beach hotel aanbeland, een klein hotelletje dat ideaal gelegen is op 1 blok van het strand en de beroemde Ocean Drive en een paar blokken van de Lincoln Road, het shoppinggedeelte van South Beach Miami.

Na het parkeren van de wagen in een parkeergarage (hier is het zo goed als onmogelijk om de wagen in de straat te parkeren want je moet de parkeermeter tot 3 uur 's nachts betalen), nog even snel een wandeling gemaakt in de Lincoln Road Mall vooraleer we in de Grill Fish een lekker visje hebben verorberd. De Sint-Jacobsmosselen en de Inktvis waren heerlijk en voor iedereen aan te bevelen, alleen een beetje prijzig.

Daarna nog een wandeling gemaakt langs Ocean Drive waar zovele Art Deco hotels staan met op het gelijkvloers meestal een restaurant of een nachtclub. Sfeer is er alleszins voldoende en bevallige dames aan elk restaurant proberen je te verleiden om er een coctail te komen drinken of een kreeftje of steak te komen eten. Het is soms moeilijk om hieraan te weerstaan maar gelukkig hebben we al gegeten.

Moe maar voldaan keren we rond 24 uur terug naar ons hotel voor een laatste nacht in de USA. Morgen moeten we om 15 uur op de luchthaven zijn want onze vlucht vertrekt op 17.55 uur. Onze korte reis komt hier zo mee aan haar eind.

Florida Dag 8: Cape Canaveral

Vandaag stond een bezoek aan het Kennedy Space Center op het programma. Cape Canaveral ligt op zo'n anderhalf uur rijden van Orlando en is eveneens één van de topattracties uit de streek.

Met een bus kun je een ongeveer 2 uur durende tour doorheen het domein maken. Tijdens deze (korte) rit zijn er 2 stops voorzien waar je telkens zo lang je wil kan blijven. Ter plaatse zijn dan ook genoeg zaken te bezichtigen. De eerste stop is aan het observatieplatform voor de lanceringen van de Space Shuttle. Van hieruit kun je beide lanceerplatforms van op een afstand bekijken en het is interessant om weten dat indertijd ook de Saturnus raketten voor de Apollo missies van hieruit vertrokken. Door het stopzetten van het space shuttle programma, worden deze platforms nu opnieuw omgebouwd voor andere types raketten.

Onderweg passeren we ook langs de Vehicle Assembly Building, met zijn meer dan 150 meter hoog de grootste loods op aarde die uit 1 verdieping bestaat. Hier werden tot voor kort de space shuttles klaargemaakt voor hun vertrek en werden hier de extra stuwraketten met enorme brandstoftank gemonteerd. Onze buschauffeur en tourgids vertelt ons fier dat de Amerikaanse vlag die op het gebouw is geschilderd, de grootst geschilderde Amerikaanse vlag in de wereld is. De diameter van de sterren bedraagt bijna 2 meter.

De tweede stop is aan het Apollo/Saturnus centrum waar een volledig exemplaar van de krachtigste raket in de wereld ooit staat tentoongesteld en er uitgebreid wordt ingegaan op de Apollo missies van de jaren 60 en 70. Binnen kun je er eerst vanuit een nagebouwd mission control center de lancering meemaken van de apollo 11 missie die voor het eerst succesvol naar de maan ging in 1969. Alle toestellen zouden origineel zijn en de opstelling zou een exacte kopij zijn van het centrum van die tijd. Met historische beelden wordt de hele startsequentie opnieuw getoond en het lijkt alsof je te midden van de actie aanwezig bent en alles van dichtbij meemaakt. Tevens is er ook een re-evocatie te bekijken van de eerste maanlanding en het moet gezegd, het is heel spannend. Je kan alleen maar respect krijgen voor die pioniers die het onmogelijke mogelijk maakten.

Na de bustour kun je in het visitor center nog allerlei attracties bekijken. De simulatie van de Space Shuttle lancering is zeker de moeite om mee te maken en blijkt heel realistisch te zijn. Je krijgt de echte zitpositie als in de shuttle en je maakt de hele lanceringssequentie mee inclusief geluid, schokken en G-krachten tijdens de lancering. De moeite waard!

Het iMAX gebouw biedt 2 films van 45 minuten aan in 3-D: het bouwen van het internationaal ruimtestation en de hubble telescoop. Wij kozen voor het eerste en het moet gezegd: door het onmetelijk grote scherm en de 3-D waan je je echt aan boord van het ruimtestation. Jammer dat we onvoldoende tijd hadden om de 2de film te bekijken.

In de Rocket Garden kun je nog allerlei soorten raketten van dichtbij gaan bekijken en 2 keer per dag is er ook een astronaut encounter waarbij een echte astronaut gedurende een 30 minuten durende presentatie over zijn ervaringen in de ruimte komt vertellen. Voor toekomstige ruimtereizigers is dit een must, wij hebben hier vriendelijk voor bedankt.

Er zijn nog heel wat andere attracties of tentoonstellingen te bekijken en de meeste lonen zeker te moeite. Wij hadden het ondertussen een beetje te koud gekregen en besloten om rond 4 uur naar Orlando terug te keren.

Samenvattend kunnen we stellen dat Kennedy Space Center een bezoek zeker waard is. Het is me daarbij opnieuw opgevallen hoe fier de Amerikanen op hun verwezenlijkingen zijn en hoe graag ze daarmee uitpakken. Hier kunnen wij Belgen toch nog iets van leren want zeg nu zelf, hoeveel keer zijn wij fier op ons land en op de verwezenlijkingen van ons land? Een beetje patriotisme kan immers nooit geen kwaad.

Florida Dag 7: Orlando (Universal Studios)

Vandaag stond Universal Studios op het programma en gelukkig was het vandaag opnieuw warmer met zo'n 24 graden in de ochtend oplopend naar 27 graden in de namiddag.  Universal Studios in Florida doet een beetje vreemd aan want het mekka van de film is toch Hollywood. De commercie heeft het gewonnen van het authentieke en de grote stroom bezoekers van Disney heeft ervoor gezorgd dat Universal in Orlando een tweede attractiepark heeft gebouwd. Sinds enkele jaren bestaat het hier zelfs uit 2 attractieparken waardoor je, hoe kan je het raden, ofwel moet kiezen welke je wenst te bezoeken ofwel 2 keer moet betalen.

Wij kozen voor optie 1 (Universal Studios Florida) dat in grote mate een kopij is van de versie in Los Angeles. Voor mij was het toch al 10 jaar geleden dat ik die had bezocht. Het zou dus een leuk weerzien worden. Het tweede park, Islands of Adventure, is meer interactief en tevens meer geschikt voor de jeugd. Die zullen hun gading zeker vinden in de overvloed aan roller coasters, iets wat je bij ons ook kan doen en waarvoor je niet naar Florida moet komen.

Ondanks het feit dat we voor dit park eveneens meer dan 90 dollar per persoon plus 15 dollar parking moesten betalen, vonden we het deze keer goed besteed geld. Opnieuw hadden we het geluk dat we zo goed als nooit moesten wachten en aanschuiven voor de verschillende attracties. Het feit dat we op een weekdag kwamen, zal hier zeker toe hebben bijgedragen. De attracties zijn heel wat moderner en opwindender. In de 3D attracties lijkt het niet alleen of dat de filmfiguren net voor je staan, ook je stoel beweegt mee op het ritme van de film en je zintuigen worden eveneens geprikkeld met geuren, water, koude lucht. Zo voel je je echt in het midden van de actie. De attracties die ons het meest aanspraken waren de Simpsons waar je op een virtuele rollercoaster aan een duizelingwekkende vaart de meest spannende dingen meemaakt en Terminator 2 - 3D die echte live actie met 3D beelden combineert in een unieke voorstelling.

Toch waren de andere attracties zeker niet minder interessant zoals bvb. de animal actors show waarbij allerlei dieren mooie kunstjes uithalen, de horror make up show die je toont hoe men horror films maakt, een boottochtje waar plots de grote witte haai boven water komt... Kortom teveel om op te noemen en iedere keer heel professioneel gedaan.

Enige negatieve punt is de hoge kostprijs van eten en drank ter plaatse. Voor een hotdog wordt hier al 7,59 dollar gevraagd en geloof me, het is niets speciaals. Een biertje kost hier 6,50 dollar. Als je met de familie op stap wil, zul je diep in je geldbuidel moeten tasten...

Dank zij het feit dat we zo goed als geen wachttijden hadden, konden we onze lijst van te bezichtigen attracties tegen 4.30 uur afwerken. Tijd dus om nog eens een shopping mall te gaan bezoeken. We dienden nog een iPad voor Ann aan te schaffen en trokken dan ook naar de Apple Store in de Florida Mall. Shopping Wijnegem is hier niets vergeleken met deze mall en het duurde dan ook wel enige tijd vooraleer we de store bereikten. Ook hier is het helemaal anders dan bij ons. Wel tientallen Apple toestellen liggen er op tafels om te testen en in de winkel bevinden zich wel minstens 100 mensen. Je kan er de Apple verkopers herkennen aan hun rode polo met Apple logo. Nergens vind je er een kassa en in het begin vraag je je af tot wie je je nu moet richten als je al weet wat je wil en gewoon iets wil kopen. Heel simpel: je houdt zo'n Apple verkoper staande en je vertelt hem wat je wil. Hij haalt meteen zijn iPhone boven en noteert je bestelling op zijn telefoon. Hij verdwijnt vervolgens voor enkele minuten en komt terug met je bestelling. Met de iPhone worden deze keurig ingescand en ook je credit card kan de telefoon lezen. Tekenen doe je met je vingers op de iPhone. Tot slot wordt je gevraagd of je het ticket per mail wil ontvangen of als je een printout wenst. Beide zijn ook mogelijk. Wij kiezen voor het laatste. Op minder dan 5 minuten staan we weer buiten. Het leven kan toch eenvoudig zijn.

Tegen 6.30 uur terug aangekomen in ons appartement. Vanavond eten we opnieuw thuis. Morgen staat een bezoek aan Cape Canaveral op het programma. Het is meer dan anderhalf uur rijden van Orlando. We moeten vroeg vertrekken.

Florida Dag 6: Orlando (Epcot)

Sinds gisterenavond is het weer helemaal omgeslagen. Rond 3 uur in de namiddag begon het sterk te betrekken en donker te worden. Tegen 6 uur viel de eerste regen om er na een uurtje weer mee op te houden. Deze morgen opgestaan met opnieuw een stralende zon en... slechts 14 graden. Na de 27 graden van de voorbije dagen was het wel even aanpassen.

Vandaag stond ons eerste parkbezoek op het programma: Epcot. Dit park behoort toe aan de Disneygroep en is gebouwd om de menselijke verwezenlijkingen op gebied van internationale cultuur en technologische innovatie te vieren. Voor zij die het niet weten, Epcot staat voor Experimental Prototype Community of Tomorrow. Het was ooit stichter Walt Disney's droom om hier een utopische stad van de toekomst met 25.000 inwoners te bouwen dat zou kunnen dienen als een testomgeving voor stadsplanning en organisatie. De droom kon echter niet worden gerealiseerd want Florida eiste dat eerst het Magic Kingdom park zou worden gebouwd vooraleer aan Epcot zou kunnen worden begonnen. Walt Disney stierf vooraleer Magic Kingdom af was en zijn opvolgers beslisten dat een stad bouwen niet tot de kernactiviteiten van de Disney groep behoorde. Wel zouden de oorspronkelijke waarden ervan worden overgenomen in dit nieuwe park. Tot zover de geschiedenis van het park dat in 1982 haar deuren opende.

Ondanks het feit dat we redelijk laat (pas tegen 11.30 uur) waren toegekomen, bleek er toch niet zo veel volk te zijn. De eerste parking bleek zelfs nog niet eens vol. Wellicht was dit te wijten aan het feit dat we midden in de week en buiten de schoolvakantie gekomen waren en dat het bovendien ook nog behoorlijk fris was. Voor ons was dit alleen maar een opsteker, zo zouden we niet te lang moeten wachten aan de verschillende attracties.
Omdat we de dag voordien al onze ticketten hadden gekocht, dienden we ook niet meer aan te schuiven aan de kassa en konden we meteen ons pasje in de lezer voor de toegangscontrole duwen, echter niet zonder ook onze vingerafdruk te laten nemen. De kaartjes zijn namelijk strikt persoonlijk en om te vermijden dat een meerdagenpas aan iemand anders wordt doorgegeven, wordt de vingerafdruk samen met de kaartinformatie opgeslagen. Efficiënt maar toch vreemd voor een land dat op zijn vrijheden staat en niet gek is op identiteitscontroles. Nergens wordt ook verteld wat er met deze gegevens gebeurt en hoelang ze worden bijgehouden.

Eenmaal binnen direct naar de eerste attractie gelopen, Spaceship Earth. De grote golfbal en het symbool van het park biedt een overzicht van het verleden, het heden en de toekomst. 20 minuten wachttijd stond er aangegeven en ondanks de koude wind (had alleen een polo aan) besloten we toch om aan te schuiven. Na een kwartier dienden we echter allemaal de rij te verlaten want er was blijkbaar een probleem met het treintje dat je langs de verschillende decors brengt. Om van een valse start te spreken...

Gelukkig zijn er voldoende alternatieven in de buurt en al snel waren we (deze keer zonder wachttijd) in een andere attractie: Ellen's Energy Adventure. Ellen Degeneres (bekend van de serie Ellen) neemt je mee doorheen de geschiedenis vanaf de start van de big bang tot vandaag in haar zoektocht naar het ontstaan van de energiebronnen en de manier waarop daarmee kan worden omgegaan. Leuk, interessant en soms ook leerrijk. De bewegende stoelen en de bijna 360° beelden dragen ertoe bij dat je het gevoel hebt om er midden in te zitten.

De volgende attractie was nog spectaculairder: in Mission Space Advanced Training Lab wordt je getraind voor een ruimtemissie. Bij de ingang moet je kiezen tussen "spinning" of "not spinning" waarbij er duidelijk wordt gemaakt dat je voor de eerste optie geen hartklachten mag hebben, geen last hebben van reisziekte en draaiingen, kwestie van zich van alle verantwoordelijkheid te ontheffen. Uiteraard is dit weeral Amerika ten top en wordt de soep nooit zo warm opgegeten als ze wordt opgediend. Ja, je wordt wat heen en weer geslingerd en je voelt duidelijk kriebels in je buik als je met je ruimteschip een diepe duik maakt maar het is zeker niet van die mate dat je ervan zou kunnen doodvallen. Maar ja, ze zullen je toch verwittigd hebben mocht het toch maar gebeuren... In groepjes van 4 neem je plaats in een ruimteschip, maak je de lancering mee en vlieg je naar Mars waar je ook de landing moet maken. Elkeen krijgt ter bezighouding een aantal eenvoudige taken (op knopjes duwen) zodat je voldoende te doen krijgt en de concentratie niet wegvalt. Dit is echt leuk want je hebt echt het gevoel dat je vliegt, zowel bij het opstijgen als het landen. Een aanrader...

Vervolgens doorgelopen naar GM's Test Track waar je wordt uitgelegd hoe auto's en auto-onderdelen worden getest vooraleer ze in productie worden genomen. De wachttijd is meer dan 50 minuten maar het zouden weeral geen Amerikanen zijn mochten ze hier niets op hebben gevonden. Met je toegangsbadge kun je immers naar een "Fastpass" automaat die je een tijdstip geeft waarop je kan terugkomen en dan kun je in de Fastpass lane aanschuiven en zo wachttijden vermijden. Zo gezegd, zo gedaan, wij mogen in 2 uur terugkomen voor de rit.

Het park is in 2 grote thema's opgesplitst: Future World, waar we net een aantal attracties van hebben gezien en World Showcase dat een overzicht biedt van de verschillende culturen op aarde. We besluiten dit laatste gedeelte te bezoeken om onze wachttijd op te vullen. We merken op dat heel wat landen er zijn vertegenwoordigd met een minidorpje: Mexico, China, Noorwegen, Japan, Duitsland, Frankrijk, Italië, Marokko, Engeland, Canada en uiteraard Amerika zelf. Dit blijkt voor ons een echte ontgoocheling. Niettegenstaande de meest bekende historische gebouwen van het land zijn nagebouwd blijken het ofwel souvenirshops of restaurants te zijn. In slechts enkele zijn er ook attracties die meestal een toeristische film van 15 minuten over het land zijn, weliswaar in 360 graden geprojecteerd. In de souvenirswinkels kun je natuurlijk wel de lokale producten van het land kopen maar wel aan woekerprijzen. Voor de meeste Amerikanen die het land nooit verlaten, is dit natuurlijk hetzelfde als een beetje op reis gaan maar voor ons is het helemaal niets. We zijn er dan ook maar snel doorgelopen.

Tijd dus voor nog een paar attracties in Future World. Het was inmiddels tijd voor General Motor's test track maar uiteindelijk bleek dit maar een eenvoudige rollercoaster waar je op een bepaald moment wel 100 km/u haalt maar waar je eigenlijk niets uit leert. Bij de uitgang, kun je wel alle nieuwste GM wagens bewonderen als in een showroom van een concessiehouder. Ja, het is duidelijk dat GM dit heeft gesponsord.

De meeste andere attracties zijn eerder bedoeld voor de kinderen en hebben een opvoedende rol. Voor ons is het toch wel een beetje te simpel en niet de moeite waard. De enige die voor ons nog een beetje aanvaardbaar was, heette Living with the Land. Hier vaar je met een bootje in een 14 minuten durende tocht door de Amerikaanse vlakten, het regenwoud en de Afrikaanse woestijn. Daarna wordt je uitgelegd hoe voedsel kan worden verbouwd op een ecologische manier door gebruikmaking van innovatieve technologiën. En ja, in de serre stonden ook Brussels Sprouts of onze alomgekende spruitjes.

Vervolgens nog de 3D film Captain EO uit 1986 gaan bekijken met als steracteur de inmiddels overleden maar toen nog jonge Michael Jackson. Het filmpje hadden we in 1991 al gezien en toen was deze technologie baanbrekend. Nu zie je dat er duidelijk sleet op zit en de 3D technologie toch wel veel verder staat. Het wordt dus tijd dat ze eens een nieuw filmpje maken.

We sluiten ons bezoek af met een tweede poging om Spaceship Earth te bezoeken want deze blijkt ondertussen hersteld en deze keer moeten we zelfs niet aanschuiven. Opnieuw hadden we hier geen waw gevoel, niet slecht maar ook niet om er een dag voor te laten. Bijna 90 dollar per persoon toegang en nog 14 dollar voor de parking armer, verlaten we rond 17 uur het park enigszins teleurgesteld. We hadden hier duidelijk meer van verwacht. Wat ons betreft, is het zijn geld duidelijk niet waard en ook de leuke attracties kunnen de andere ontgoochelingen niet compenseren.

Een kwartiertje later zitten we alweer thuis en kunnen we van onze zelfgemaakte Bolognaise saus met pasta en een lekker glaasje wijn genieten en zo de dag leuk afsluiten. Morgen staat Universal Studios op het programma. Hopelijk krijgen we dan wel meer waar voor ons geld.

Florida Dag 5: Naples - Orlando

Vandaag opnieuw een lange rit op het programma, zij het dat het deze keer volledig via de autosnelweg verloopt. Nu moeten we zo'n 250 mijl afleggen om van Naples via Tampa naar Orlando te reizen. We nemen onze tijd om te vertrekken want we willen nog even nagenieten van dit mooie en rustige stadje.

Na 3 uur rijden aangekomen in Kissimmee, een stadje net onder Orlando en op 5 minuten rijden van de Disney parken. We hebben voor de komende dagen een appartementje gehuurd. In plaats van de drukte van de resort hotels op te zoeken, kozen we voor de rust van een eigen stekje. Onze mond valt open als we ons appartement van het Caribe Cove Resort binnenkomen. Op de website stond wel een oppervlakte van 1.400 vierkante voet en 2 slaapkamers maar dit is echt groter dan de meeste appartementen bij ons. De keuken is ruimer dan de onze, er is een grote living, een grote slaapkamer met daarbij een ruime badkamer met bad, douche, toilet en dubbele lavabo plus een dressing. In de andere slaapkamer 2 enkele bedden met opnieuw een dressing plus aparte badkamer en toilet. Tenslotte nog een ruime eetkamer een een groot terras dat volledig omgeven is door muggengaas. Heb ik ook al verteld dat je nog een eigen washok hebt met wasmachine en droogkast. Tot slot kun je er je auto tot net voor de deur rijden. Dit is weer op en top Amerikaans!

Orlando heb je niet bezocht als je niet naar tenminste 1 shopping mall bent geweest en daarom besluiten we de rest van onze namiddag in te vullen met een bezoek aan de Premium Outlet Mall, een plaats waar alle grote kledijmerken hun factory outlet store hebben gevestigd. Van Tommy Hillfiger over Nike, Addidas, Burberry's, Giorgio Armani, Hugo Boss, Max Mara... je vindt ze hier allemaal en ik moet toegeven: het is verschrikkelijk moeilijk om hier je geld niet uit te geven. Allemaal verkopen ze hun "oude" collecties aan dumpingprijzen.

Ondanks het feit dat ik mij voorgenomen had om niets te kopen, zwicht ik toch en koop ik schoenen in de Timerland store. Ik vind er mooie botinnen in Goretex voor slechts 44 dollar en een tweede paar is nog eens 50% minder. Je kan het al raden, ik ben natuurlijk buitengegaan met 2 paar schoenen (en dat voor de prijs van slechts 66 dollar!). In de Disney store hebben we ook al onze ticketten voor Epcot gekocht. Dit willen we de volgende dag bezoeken maar ik val toch bijna achterover van de prijs van een dagticket: 85 dollar plus tax en daarbij komt nog eens een parking fee van 14 dollar. Hopelijk zal ik er voldoende plezier aan beleven en een mooie herinnering aan overhouden want ik ben zeker dat dit voor mijn schoenen wel het geval zal zijn.

Op de terugweg van de mall gestopt bij een supermarkt om de nodige inkopen te doen voor het ontbijt van morgen. Ik maak mij de bedenking dat we nu over een volwaardige keuken beschikken en we deze misschien eens zouden kunnen gebruiken. Enthousiast begin ik een menu samen te stellen maar dan besef ik dat ik op dit moment wel over een compleet lege keuken beschik. Dit is Amerika en na het vertrek van een huurder wordt het appartement helemaal gedesinfecteerd. Alles wat nog in de keuken staat, bederfbaar of niet bederfbaar, wordt weggegooid. In Europa kun je gemakkelijk nog de rest van het afwasmiddel of de kruiden vinden maar hier is dit allemaal weggehaald. Vooraleer je dus kunt koken, dien je eerst heel wat basisproducten aan te kopen. Als je dan maar 2 dagen blijft, wordt dit een dure en niet ecologische bedoening.

Weeral een illusie rijker wil ik toch niet opgeven en besluit ik een tussenoplossing te kiezen met een tradioneel Belgisch gerecht voor op reis: spaghetti Bolognaise. Ik koop een pak pasta, een paar uitjes, tomatensaus, boter, peper en zout, gehakt van rund en een mengeling van Italiaanse kaas (emmental hebben ze hier niet) en zal hiermee mijn maaltijd wel kunnen bereiden. We zullen zien hoe het smaakt maar dat is voor later...

Florida Dag 4 Key West - Naples

Deze morgen vroeg vertrokken voor de 5 uur lange rit van Key West naar Naples. Om vanuit de Keys naar het vasteland terug te keren moet je over een bijna 200 km lange eenvaksweg over lange bruggen die de verschillende eilanden met elkaar verbinden. Reken daarbij de ontelbare rode lichten en het is dan ook niet verwonderlijk waarom je er zoveel tijd over doet. Gelukkig is het zicht langs de route fantastisch met aan de ene kant de Atlantische Oceaan en aan de andere kant de Golf van Mexico. Het is hier een waar paradijs voor watersportliefhebbers. De meeste residenten hebben hier dan ook hun huisje aan het water staan met de boot al dan niet aangemeerd of aan een zware kraan uit het water gelift in de tuin.

We voelen ons steeds comfortabeler in onze 5,3L zware en 330 PK sterke Chevrolet. Eenmaal op de autosnelweg mogen we zelfs 65 miles per hour (ong. 100 km/u) rijden en dan draait de motor toch op 1.600 toeren per minuut. Door de stilte zou je bijna vergeten dat er een motor aanwezig is.

De weg naar Naples gaat via de Everglades, een reusachtig waterbekken/moeras dat heel Florida van drinkwater voorziet. We zijn hier in Gator Country want in deze moerassen leven niet minder dan anderhalf miljoen alligators, de zoetwater versie van onze krokodillen. Langs de "Alligator Alley", de baan die Miami met Naples verbindt, vindt je dan ook het ene bedrijfje na het andere die "airboat" safari's aanbiedt. We kiezen uiteindelijk voor "Everglades Safari Tours" en voor 23 dollar per persoon hebben we recht op zowaar een 40 minuten durende tocht in een airboat, de alligator show en een wandeling in een natuurpark.

Voor zij die niet weten wat een airboat is, kunnen deze iedere week zien in de begingeneriek van CSI Miami. Door het ondiepe water van de Everglades (slechts 30-80 cm) is het immers onmogelijk om met een boot met buitenboordmotor rond te varen. Zelfs indien het water dieper zou zijn, dan nog zou er een probleem bestaan want de schroef zou snel in het overvloedige riet vastzitten. De Amerikanen hebben hier natuurlijk wat op gewonden en de schroef gewoon boven het water gezet en vervangen door een vliegtuigpropeller.

De airboat oogt indrukwekkend en bij het instappen krijgen we allemaal oordopjes toegespeeld.  Met de motor bovenop het bootje wordt er immers een verschrikkelijk lawaai geproduceerd. Hoe valt dit te rijmen met een natuurpark waar je in volle rust van fauna en flora wil genieten? Maar ja, die Amerikanen hebben natuurlijk er alles voor over om de toeristen de natuur beter te leren kennen.

Ik moet toegeven, de rit met de boot is wel best leuk. De boot glijdt over het water en aangezien er geen roer in het water aanwezig is, wordt de boot bijna zoals een vliegtuig bestuurd door 2 roeren die na de propeller staan. Om bij hoge snelheid te kunnen manoevreren dient de boot bijna dwars te worden gezet. Uiteraard twijfelt onze gids niet om tijdens de rit volop te slalommen waardoor onze tocht bijna op een kermisattractie begint te lijken. Na een 10tal minuutjes wordt er halt gehouden voor het spotten van de alligators. En ja, deze keer hebben we "geluk". We treffen er een moeder aan met 3 pas geboren kindjes, slechts 3 dagen oud. Vader zwemt fier in het rond, op zoek naar eten.

Alligators leven van vis, vogels en schildpadden. Van deze laatste is er wel een grote overvloed, getuige de grote hoeveelheid alligators in dit gebied. Zoveel zelfs, dat er een overpopulatie dreigt en er aan wildbeheersing (zeg maar krokodillenjacht) moet worden gedaan. Zowel alligators als krokodillen hebben genoeg aan 1 schildpadje om de 14 dagen en proberen ondertussen zo weinig mogelijk energie te verspillen. Je ziet ze dan ook veel zonnen tijdens de dag. Warmte is voor hen essentieel, temeer omdat ze een minimale warmte nodig hebben om hun eten te kunnen verteren. Mocht deze er niet zijn, kunnen ze ziek worden en zelfs sterven.

Na het obligate fotomoment varen we opnieuw een stukje verder om later te stoppen voor een woordje uitleg over het riet waarmee de Everglades zijn volgegroeid. De Indianen gebruikten de wortels hiervan immers om in perioden van grote droogte te kunnen overleven. Kauwen op de wortels van zo'n  10 tot 15 rietstengels zou je voldoende water bezorgen om een dag van te overleven. We vragen ons af waarom dit zou nodig zijn als er hier zoveel water is maar het blijkt dat de Everglades soms ook eens kunnen droog staan. Niet minder dan 5 maanden geleden was het hier een periode van grote droogte en was zo goed als alle water verdwenen. Dit heeft uiteraard ook geleid tot vele branden waardoor de vlakte er op vele plaatsen troosteloos uitziet. Onze gids vertelt ons dat dit niet echt een slechte zaak is voor de natuur, het wegbranden van de oudere struiken maakt plaats voor vernieuwing en nieuwe energie. Alleen jammer voor de beestjes die op het moment van de brand niet altijd wegkunnen en zo tegen hun wil gebarbequed worden.

De show na de tocht is typisch Amerikaans waarbij heel wat weetjes over de alligators worden verteld en tegelijktijd wordt getoond hoeveel kracht er in de bek van die beestjes zit. De krokodillen hebben er vandaag duidelijk niet veel zin in maar na wat aandringen van de trainer komt er toch wat leven in. Voedsel is natuurlijk de ultieme motivator om enkele kunstjes te tonen. De parkwandeling achteraf is zeker niet langer dan 500 meter maar voor de gemiddelde Amerikaan is dat al meer dan lang genoeg. Het verwondert mij dat ze hier nog geen elektrische wagentjes voor verhuren.

Na het bezoek aan het park vervolgens onze tocht verder gezet richting Naples. De baan loopt kaarsrecht dwars door de Everglades en langs de kant van de weg kun je talrijke alligators en vogels spotten. Veel toeristen kunnen het daarom ook niet laten om de wagen aan de kant te zetten voor het obligate fotootje van zo'n beestje in volle natuur.

Na enkele uren rijden, komen we eindelijk aan in Naples. Voor een keer hebben we een suite in een mooi en luxueus hotel geboekt want buiten een mooie zonsondergang is er hier normaal niets te beleven. Naples kun je een beetje vergelijken met Knokke bij ons of Le Touquet in Frankrijk. In dit geval is het niet alleen de rijkere maar ook oudere populatie van de Verenigde Staten die hier zijn oude dag komt doorbrengen. Het is hier kraaknet, de huizen zijn allemaal zo goed als nieuw en vooral de winkels zijn superchique. Uiteraard zijn er dan ook heel wat kunstgalerijen, winkels voor binnenhuisinrichting en juweliers te vinden. Ons hotel bevindt zich op 5th Avenue, midden in het centrum waar alle mooie winkels zijn.

Rond 5.30 uur is het tijd om de zonsondergang te gaan bekijken want tijdens ons verblijf op de Keys hadden we deze al gemist. In tegenstelling tot de Keys waar je met een zeilboot tochtjes op en neer in de haven maakt en kanonschoten lost naar de andere boten is het hier heel rustig. Op de zee (Golf van Mexico) is er geen enkele boot te bespeuren en ook het strand is slechts bezaaid met enkele koppeltjes (meestal van rijpere leeftijd) die tijd hebben gemaakt om naar dit prachtig spektakel te kijken. Als kustbewoners zijn wij natuurlijk verwend met zonsondergangen in de zee maar we moeten toegeven dat ze hier net iets mooier is, wellicht door de stilte en de kalmte van de zee, iets wat we bij ons niet zo gemakkelijk vinden.

Van het strand naar het hotel is het nog geen 10 minuten stappen maar deze keer is het iets moeilijker. 5th Avenue is ondertussen immers volledig afgesloten voor het verkeer en langs de baan heeft een menigte van mensen postgevat. Voor de meesten is het een echt familievenement want ook de stoeltjes (en de kinderen) zijn meegekomen. Vanavond is het immers kerstparade. Ik kan me bij deze 27 graden hier moeilijk iets bij voorstellen maar tegen 6 uur loopt het hier zwart van het volk en kun je je nog moeilijk een weg banen door de menigte.

Het is echt interessant om eens een dergelijke parade van dichtbij mee te maken. In tegenstelling tot bij ons is bijna de hele stad present. De parade begint met de obligate mars van het legerpeleton van de plaatselijke basis dat fier met vlag en geweer door de straat marcheert aangemoedigd door een uitbundige menigte. Patriotisch zijn ze zeker en wanneer een volledig gecamoufleerde sluipschutter voorbijkomt, is de massa bijna histerisch. Na het leger is het stadsbestuur aan de beurt en zien we de burgemeester en zijn schepenen een voor een in een cabrio voorbijkomen met op de deuren een grote sticker met hun naam en functie (voor als er onder het publiek mensen zouden zijn die hen niet zouden herkennen). Ik vermoed dat de volgorde van de parade ook in lijn is met de belangrijkheid van de functie want daar waar de eerste groep wordt rondgereden in een Bentley of Aston Martin, moeten een paar sukkelaars het stellen met een Audi cabrio van minstens 10 jaar oud...

Na het stadsbestuur is de plaatselijke sherrif aan de beurt waarna ook de brandweer fier haar glimmende infrastructuur met loeiende sirenes mag presenteren. Wat daarna volgt, is een onwaarschijnlijk lange rij van scholen, muziekverenigingen, sportverenigingen, scoutsgroeperingen, kerkgangers, dierenverenigingen... kortom iedereen in deze stad had wel iemand die ze kenden die in de parade meeliep. Zelfs het plaatselijke Blauw Kruis en het Leger des Heils deden fier mee aan deze optocht. Nodeloos te vertellen dat iedereen in kerstthema was verkleed, groot en klein. Zware pickups trokken de met vele lampjes en slingers versierde trailers van waaruit de feestvierders enthousiast snoep uitgooiden naar het publiek.

Ik maakte mij de bedenking dat een dergelijke optocht bij ons nooit zou mogelijk zijn. Concurrenten die samen in 1 optocht paraderen, dit zie ik bij ons toch niet gebeuren. En toch, dit is zo typisch Amerikaans. Elkaars hevigste concurrenten zijn, maar eenmaal de strijd gestreden, samen en eendrachtig achter 1 project staan. Hier zou België ook nog wat van kunnen leren.

Na de parade gaan dineren in de Chops City Grill, een van de betere steakhouses uit de streek. Het moet gezegd, hun Dry Aged Strip Steak is een van de lekkerste steaks die ik al gegeten heb. Ik koos voor de kleinste versie 14 oz. (396 gr en geen vet of been!) maar er bestaat ook een 18 oz. of een 24 oz. (=680 gr !!!) Geen wonder dat de Amerikanen hier zo dik zijn. We hebben moeite om ons bord leeg te eten maar het smaakt fantastisch. De vriendelijke dame die ons bedient, kan ons geen dessert meer verkopen...