Florida Dag 4 Key West - Naples

Deze morgen vroeg vertrokken voor de 5 uur lange rit van Key West naar Naples. Om vanuit de Keys naar het vasteland terug te keren moet je over een bijna 200 km lange eenvaksweg over lange bruggen die de verschillende eilanden met elkaar verbinden. Reken daarbij de ontelbare rode lichten en het is dan ook niet verwonderlijk waarom je er zoveel tijd over doet. Gelukkig is het zicht langs de route fantastisch met aan de ene kant de Atlantische Oceaan en aan de andere kant de Golf van Mexico. Het is hier een waar paradijs voor watersportliefhebbers. De meeste residenten hebben hier dan ook hun huisje aan het water staan met de boot al dan niet aangemeerd of aan een zware kraan uit het water gelift in de tuin.

We voelen ons steeds comfortabeler in onze 5,3L zware en 330 PK sterke Chevrolet. Eenmaal op de autosnelweg mogen we zelfs 65 miles per hour (ong. 100 km/u) rijden en dan draait de motor toch op 1.600 toeren per minuut. Door de stilte zou je bijna vergeten dat er een motor aanwezig is.

De weg naar Naples gaat via de Everglades, een reusachtig waterbekken/moeras dat heel Florida van drinkwater voorziet. We zijn hier in Gator Country want in deze moerassen leven niet minder dan anderhalf miljoen alligators, de zoetwater versie van onze krokodillen. Langs de "Alligator Alley", de baan die Miami met Naples verbindt, vindt je dan ook het ene bedrijfje na het andere die "airboat" safari's aanbiedt. We kiezen uiteindelijk voor "Everglades Safari Tours" en voor 23 dollar per persoon hebben we recht op zowaar een 40 minuten durende tocht in een airboat, de alligator show en een wandeling in een natuurpark.

Voor zij die niet weten wat een airboat is, kunnen deze iedere week zien in de begingeneriek van CSI Miami. Door het ondiepe water van de Everglades (slechts 30-80 cm) is het immers onmogelijk om met een boot met buitenboordmotor rond te varen. Zelfs indien het water dieper zou zijn, dan nog zou er een probleem bestaan want de schroef zou snel in het overvloedige riet vastzitten. De Amerikanen hebben hier natuurlijk wat op gewonden en de schroef gewoon boven het water gezet en vervangen door een vliegtuigpropeller.

De airboat oogt indrukwekkend en bij het instappen krijgen we allemaal oordopjes toegespeeld.  Met de motor bovenop het bootje wordt er immers een verschrikkelijk lawaai geproduceerd. Hoe valt dit te rijmen met een natuurpark waar je in volle rust van fauna en flora wil genieten? Maar ja, die Amerikanen hebben natuurlijk er alles voor over om de toeristen de natuur beter te leren kennen.

Ik moet toegeven, de rit met de boot is wel best leuk. De boot glijdt over het water en aangezien er geen roer in het water aanwezig is, wordt de boot bijna zoals een vliegtuig bestuurd door 2 roeren die na de propeller staan. Om bij hoge snelheid te kunnen manoevreren dient de boot bijna dwars te worden gezet. Uiteraard twijfelt onze gids niet om tijdens de rit volop te slalommen waardoor onze tocht bijna op een kermisattractie begint te lijken. Na een 10tal minuutjes wordt er halt gehouden voor het spotten van de alligators. En ja, deze keer hebben we "geluk". We treffen er een moeder aan met 3 pas geboren kindjes, slechts 3 dagen oud. Vader zwemt fier in het rond, op zoek naar eten.

Alligators leven van vis, vogels en schildpadden. Van deze laatste is er wel een grote overvloed, getuige de grote hoeveelheid alligators in dit gebied. Zoveel zelfs, dat er een overpopulatie dreigt en er aan wildbeheersing (zeg maar krokodillenjacht) moet worden gedaan. Zowel alligators als krokodillen hebben genoeg aan 1 schildpadje om de 14 dagen en proberen ondertussen zo weinig mogelijk energie te verspillen. Je ziet ze dan ook veel zonnen tijdens de dag. Warmte is voor hen essentieel, temeer omdat ze een minimale warmte nodig hebben om hun eten te kunnen verteren. Mocht deze er niet zijn, kunnen ze ziek worden en zelfs sterven.

Na het obligate fotomoment varen we opnieuw een stukje verder om later te stoppen voor een woordje uitleg over het riet waarmee de Everglades zijn volgegroeid. De Indianen gebruikten de wortels hiervan immers om in perioden van grote droogte te kunnen overleven. Kauwen op de wortels van zo'n  10 tot 15 rietstengels zou je voldoende water bezorgen om een dag van te overleven. We vragen ons af waarom dit zou nodig zijn als er hier zoveel water is maar het blijkt dat de Everglades soms ook eens kunnen droog staan. Niet minder dan 5 maanden geleden was het hier een periode van grote droogte en was zo goed als alle water verdwenen. Dit heeft uiteraard ook geleid tot vele branden waardoor de vlakte er op vele plaatsen troosteloos uitziet. Onze gids vertelt ons dat dit niet echt een slechte zaak is voor de natuur, het wegbranden van de oudere struiken maakt plaats voor vernieuwing en nieuwe energie. Alleen jammer voor de beestjes die op het moment van de brand niet altijd wegkunnen en zo tegen hun wil gebarbequed worden.

De show na de tocht is typisch Amerikaans waarbij heel wat weetjes over de alligators worden verteld en tegelijktijd wordt getoond hoeveel kracht er in de bek van die beestjes zit. De krokodillen hebben er vandaag duidelijk niet veel zin in maar na wat aandringen van de trainer komt er toch wat leven in. Voedsel is natuurlijk de ultieme motivator om enkele kunstjes te tonen. De parkwandeling achteraf is zeker niet langer dan 500 meter maar voor de gemiddelde Amerikaan is dat al meer dan lang genoeg. Het verwondert mij dat ze hier nog geen elektrische wagentjes voor verhuren.

Na het bezoek aan het park vervolgens onze tocht verder gezet richting Naples. De baan loopt kaarsrecht dwars door de Everglades en langs de kant van de weg kun je talrijke alligators en vogels spotten. Veel toeristen kunnen het daarom ook niet laten om de wagen aan de kant te zetten voor het obligate fotootje van zo'n beestje in volle natuur.

Na enkele uren rijden, komen we eindelijk aan in Naples. Voor een keer hebben we een suite in een mooi en luxueus hotel geboekt want buiten een mooie zonsondergang is er hier normaal niets te beleven. Naples kun je een beetje vergelijken met Knokke bij ons of Le Touquet in Frankrijk. In dit geval is het niet alleen de rijkere maar ook oudere populatie van de Verenigde Staten die hier zijn oude dag komt doorbrengen. Het is hier kraaknet, de huizen zijn allemaal zo goed als nieuw en vooral de winkels zijn superchique. Uiteraard zijn er dan ook heel wat kunstgalerijen, winkels voor binnenhuisinrichting en juweliers te vinden. Ons hotel bevindt zich op 5th Avenue, midden in het centrum waar alle mooie winkels zijn.

Rond 5.30 uur is het tijd om de zonsondergang te gaan bekijken want tijdens ons verblijf op de Keys hadden we deze al gemist. In tegenstelling tot de Keys waar je met een zeilboot tochtjes op en neer in de haven maakt en kanonschoten lost naar de andere boten is het hier heel rustig. Op de zee (Golf van Mexico) is er geen enkele boot te bespeuren en ook het strand is slechts bezaaid met enkele koppeltjes (meestal van rijpere leeftijd) die tijd hebben gemaakt om naar dit prachtig spektakel te kijken. Als kustbewoners zijn wij natuurlijk verwend met zonsondergangen in de zee maar we moeten toegeven dat ze hier net iets mooier is, wellicht door de stilte en de kalmte van de zee, iets wat we bij ons niet zo gemakkelijk vinden.

Van het strand naar het hotel is het nog geen 10 minuten stappen maar deze keer is het iets moeilijker. 5th Avenue is ondertussen immers volledig afgesloten voor het verkeer en langs de baan heeft een menigte van mensen postgevat. Voor de meesten is het een echt familievenement want ook de stoeltjes (en de kinderen) zijn meegekomen. Vanavond is het immers kerstparade. Ik kan me bij deze 27 graden hier moeilijk iets bij voorstellen maar tegen 6 uur loopt het hier zwart van het volk en kun je je nog moeilijk een weg banen door de menigte.

Het is echt interessant om eens een dergelijke parade van dichtbij mee te maken. In tegenstelling tot bij ons is bijna de hele stad present. De parade begint met de obligate mars van het legerpeleton van de plaatselijke basis dat fier met vlag en geweer door de straat marcheert aangemoedigd door een uitbundige menigte. Patriotisch zijn ze zeker en wanneer een volledig gecamoufleerde sluipschutter voorbijkomt, is de massa bijna histerisch. Na het leger is het stadsbestuur aan de beurt en zien we de burgemeester en zijn schepenen een voor een in een cabrio voorbijkomen met op de deuren een grote sticker met hun naam en functie (voor als er onder het publiek mensen zouden zijn die hen niet zouden herkennen). Ik vermoed dat de volgorde van de parade ook in lijn is met de belangrijkheid van de functie want daar waar de eerste groep wordt rondgereden in een Bentley of Aston Martin, moeten een paar sukkelaars het stellen met een Audi cabrio van minstens 10 jaar oud...

Na het stadsbestuur is de plaatselijke sherrif aan de beurt waarna ook de brandweer fier haar glimmende infrastructuur met loeiende sirenes mag presenteren. Wat daarna volgt, is een onwaarschijnlijk lange rij van scholen, muziekverenigingen, sportverenigingen, scoutsgroeperingen, kerkgangers, dierenverenigingen... kortom iedereen in deze stad had wel iemand die ze kenden die in de parade meeliep. Zelfs het plaatselijke Blauw Kruis en het Leger des Heils deden fier mee aan deze optocht. Nodeloos te vertellen dat iedereen in kerstthema was verkleed, groot en klein. Zware pickups trokken de met vele lampjes en slingers versierde trailers van waaruit de feestvierders enthousiast snoep uitgooiden naar het publiek.

Ik maakte mij de bedenking dat een dergelijke optocht bij ons nooit zou mogelijk zijn. Concurrenten die samen in 1 optocht paraderen, dit zie ik bij ons toch niet gebeuren. En toch, dit is zo typisch Amerikaans. Elkaars hevigste concurrenten zijn, maar eenmaal de strijd gestreden, samen en eendrachtig achter 1 project staan. Hier zou België ook nog wat van kunnen leren.

Na de parade gaan dineren in de Chops City Grill, een van de betere steakhouses uit de streek. Het moet gezegd, hun Dry Aged Strip Steak is een van de lekkerste steaks die ik al gegeten heb. Ik koos voor de kleinste versie 14 oz. (396 gr en geen vet of been!) maar er bestaat ook een 18 oz. of een 24 oz. (=680 gr !!!) Geen wonder dat de Amerikanen hier zo dik zijn. We hebben moeite om ons bord leeg te eten maar het smaakt fantastisch. De vriendelijke dame die ons bedient, kan ons geen dessert meer verkopen...