Vandaag toch even de tijd gevonden om een eerste verslagje met foto's op de blog te plaatsen.
Dag 1: Brussel-Parijs-Miami-Key Largo
Onze reis van Brussel naar Miami via Parijs verliep goed. Tot onze grote verwondering mochten we in eerste klasse met de TGV van Brussel naar Charles De Gaulle. Op het vliegtuig hadden we dan nog het bijkomend geluk om betere (en ruimere) plaatsen te kunnen krijgen toen een dame met haar 3 kinderen wilde verwisselen om samen met haar kindjes te kunnen reizen. Hierdoor reisden we op de eerste verdieping (in de bolle kop) van de Boeing 747 Jumbo die ons van Parijs naar Miami bracht.
Aangekomen in Miami duurde het toch meer dan een uur vooraleer we door de paspoortcontrole geraakten. Leuk is het niet als je foto plus vingerafdrukken worden genomen maar dit is de enige mogelijkheid om het land op een wettelijke manier binnen te geraken. Zoals gebruikelijk probeerde de medewerker van de autoverhuurmaatschappij ons te overtuigen om toch nog een wagen van een betere categorie te nemen en ons tevens nog een aantal kostelijke en nutteloze opties aan te smeren. Goede raad voor zij die ook van plan zijn om een auto te huren, ga hier nooit op in. Indien ze geen auto van jouw gekozen categorie meer beschikbaar hebben, zullen ze je wel gratis upgraden naar een betere categorie. De door ons bestelde wagen (intermediate SUV - soort middelgrote 4x4) was schijnbaar beschikbaar maar toen we de wagen wilden ophalen, bleek er nog slechts 1 exemplaar te staan. Binnenin was het voertuig echter danig vuil dat we prompt een grotere wagen van een betere categorie kregen: een Chevrolet Tahoe, een monster van een jeep met een V8 motor... Je hebt bijna een ladder nodig om er in te kunnen stappen. De benzine loopt er bijna direct uit langs de achterkant en dan mag je hier nog maar tussen de 35 en 55 mijl per uur rijden. Hoeveel zou een dergelijke wagen niet verbruiken als we in België aan onze snelheden konden rijden. 30 liter per 100 km zou met moeite toereikend zijn.
In Key West aangekomen meteen een GPS in de lokale K-Mart gaan kopen, kwestie van niet te veel te sukkelen met het vinden van de juiste route. Voor nog geen 100 dollar een goed uitgeruste TomTom gekocht met supergroot 5 inch scherm. Nu zullen we de weg niet meer verliezen.
In de namiddag al grote wandelingen gemaakt in het oude gedeelte van Key West. Duval Street is daarbij de meest populaire straat en ook the place to be. Je vindt er de ene souvenirswinkel na de andere afgewisseld door de lokale bars en restaurants. Tijdens onze grote wandeltocht ook the Most Southern Point van de USA bezocht. Vanuit dit punt is het slechts 90 mijl ver naar Cuba. Nodeloos te vertellen dat er hier dan direct naast het punt een Amerikaanse legerbasis is dat volgestouwd is met radar- en radioinfrastructuur.
Na onze namiddagwandeling ingecheckt in ons pensionnetje, een guest house, de Pilot Guest House in Simonton Street, slechts 1 blok verwijderd van Duval Street. Ik kan deze formule aan iedereen aanbevelen. Je hebt een directer contact met de lokale bevolking en je krijgt meer waar voor je geld. s'Avonds lekkere Sint-Jabobsmosselen uit de streek gegeten. Het viel me op dat ze op Amerikaanse maat zijn gekweekt, ze hebben een diameter van wel 5 cm... 4 stuks zijn dan ook meer dan voldoende om je bord te vullen.
Dag 3: Key WestNa onze ingrediënten voor een stevig ontbijt gehaald te hebben in de lokale supermarkt, vandaag na het ontbijt de dag verder gezet met een bezoek aan het Ernest Hemingway huis. In 1929 kocht Hemingway dit huis voor een schamele $8.000 en bleef er wonen tot 1939 waarna hij naar Cuba verhuisde. Op zich geen speciaal huis ware het niet dat er katten met 6 tenen rondlopen (de zogenaamde polydactyle katten). Hemingway had een dergelijke kat ooit van een schipper gekregen en ondertussen lopen er zo'n kleine 60 van die dergelijke beestjes rond. Ze worden heel goed verzorgd en ze hebben allemaal een beroemde naam. Zo mochten wij tijdens onze tour onder andere kennismaken met Humphrey Bogart.
Dag 1: Brussel-Parijs-Miami-Key Largo
Onze reis van Brussel naar Miami via Parijs verliep goed. Tot onze grote verwondering mochten we in eerste klasse met de TGV van Brussel naar Charles De Gaulle. Op het vliegtuig hadden we dan nog het bijkomend geluk om betere (en ruimere) plaatsen te kunnen krijgen toen een dame met haar 3 kinderen wilde verwisselen om samen met haar kindjes te kunnen reizen. Hierdoor reisden we op de eerste verdieping (in de bolle kop) van de Boeing 747 Jumbo die ons van Parijs naar Miami bracht.
Aangekomen in Miami duurde het toch meer dan een uur vooraleer we door de paspoortcontrole geraakten. Leuk is het niet als je foto plus vingerafdrukken worden genomen maar dit is de enige mogelijkheid om het land op een wettelijke manier binnen te geraken. Zoals gebruikelijk probeerde de medewerker van de autoverhuurmaatschappij ons te overtuigen om toch nog een wagen van een betere categorie te nemen en ons tevens nog een aantal kostelijke en nutteloze opties aan te smeren. Goede raad voor zij die ook van plan zijn om een auto te huren, ga hier nooit op in. Indien ze geen auto van jouw gekozen categorie meer beschikbaar hebben, zullen ze je wel gratis upgraden naar een betere categorie. De door ons bestelde wagen (intermediate SUV - soort middelgrote 4x4) was schijnbaar beschikbaar maar toen we de wagen wilden ophalen, bleek er nog slechts 1 exemplaar te staan. Binnenin was het voertuig echter danig vuil dat we prompt een grotere wagen van een betere categorie kregen: een Chevrolet Tahoe, een monster van een jeep met een V8 motor... Je hebt bijna een ladder nodig om er in te kunnen stappen. De benzine loopt er bijna direct uit langs de achterkant en dan mag je hier nog maar tussen de 35 en 55 mijl per uur rijden. Hoeveel zou een dergelijke wagen niet verbruiken als we in België aan onze snelheden konden rijden. 30 liter per 100 km zou met moeite toereikend zijn.
Na het inladen van de koffers direct koers gezet naar Key Largo, op papier 1 uur rijden ten zuiden van Miami. Op papier dus, want zonder wegenkaart en met een niet functionerende GPS (zelf gratis programma voor de iPad en iPhone van internet gedownload) toch maar een beetje op de tast de goede richting gezocht. Gelukkig zat er in de wagen een ingebouwd kompas zodat we toch een idee hadden van de goede richting. De weg naar Key Largo, een van de eerste en grotere eilanden van de Keys, leek wel eindeloos met ontelbare stoplichten waar het telkens rood was. De groene golf moeten ze hier in Amerika nog leren... Toch nog even opmerken dat in tegenstelling tot Europa de verkeerslichten hier niet op de hoek van de straat staan waar je moet stoppen maar wel aan de overkant. Goed opletten de eerste dag(en) dus.
Uiteindelijk zijn we rond 19 uur in het donker aangekomen in ons hotel, de Holiday Inn in Key Largo. Dit is een redelijk verouderd en niet meteen het meest chique hotel in de buurt. Gelukkig lag deze op de hoofdweg zodat we niet al te veel moesten zoeken om ons hotel te vinden. Op aanraden van enkele mensen ter plaatse zijn we gaan dineren in de Pilot House waar grote stukken van de vloer uit glas bestaan en je zo de visjes onder je door ziet zwemmen terwijl je aan tafel zit. We kunnen iedereen de kreeft aanbevelen. Je krijgt hier een hele Lobster Crawl, eigenlijk een Langouste want er zijn geen scharen aan, voor slechts 25 dollar! Een echt koopje. Tegen 23 uur lokale tijd doodvermoeid in ons bed gekropen, voor ons was het dan al 5 uur 's nachts.
Dag 2: Key Largo-Key West
De volgende dag op een normaal uur opgestaan en vervolgens koers gezet naar Key West. De weg ernaartoe is slechts 90 miles (150 km) maar duurt wel 2 uur 30 min want je moet dit volledige traject over 1 vaksbanen afleggen en ondertussen de vele lange bruggen die de eilandjes met elkaar verbinden oversteken.
Na onze namiddagwandeling ingecheckt in ons pensionnetje, een guest house, de Pilot Guest House in Simonton Street, slechts 1 blok verwijderd van Duval Street. Ik kan deze formule aan iedereen aanbevelen. Je hebt een directer contact met de lokale bevolking en je krijgt meer waar voor je geld. s'Avonds lekkere Sint-Jabobsmosselen uit de streek gegeten. Het viel me op dat ze op Amerikaanse maat zijn gekweekt, ze hebben een diameter van wel 5 cm... 4 stuks zijn dan ook meer dan voldoende om je bord te vullen.
Dag 3: Key WestNa onze ingrediënten voor een stevig ontbijt gehaald te hebben in de lokale supermarkt, vandaag na het ontbijt de dag verder gezet met een bezoek aan het Ernest Hemingway huis. In 1929 kocht Hemingway dit huis voor een schamele $8.000 en bleef er wonen tot 1939 waarna hij naar Cuba verhuisde. Op zich geen speciaal huis ware het niet dat er katten met 6 tenen rondlopen (de zogenaamde polydactyle katten). Hemingway had een dergelijke kat ooit van een schipper gekregen en ondertussen lopen er zo'n kleine 60 van die dergelijke beestjes rond. Ze worden heel goed verzorgd en ze hebben allemaal een beroemde naam. Zo mochten wij tijdens onze tour onder andere kennismaken met Humphrey Bogart.
Na een uitgebreide stadswandeling en bezoek aan de jachthaven besloten we om te lunchen in het Latitudes restaurant op Tank Island. Dit is een klein eilandje voor de kust van Key West en via een kleine (gratis) ferryboot kun je er naartoe. Het kleine eilandje staat vol van de grote (dure) villa's maar het restaurant dat verbonden is aan een groot hotel dat op de Keys ligt is een echte aanrader. Weinigen weten dat je hier met een speciale boot naartoe kan waardoor het ook heel rustig is. Wij waren er alvast alleen. Wat kan je nu nog meer wensen dan aan een tafeltje te zitten op het strand op zo'n 10 meter van het water in de schaduw van een palmboom. Om het halfuur komt de boot langs en wie mee wil moet maar opstappen.
Morgen staat een trip naar Naples op het programma. Dit is meer dan 400 km en zal ook onze langste rit worden. We hopen nog voldoende tijd over te hebben om in de Everglades op Alligatorjacht te kunnen gaan. De foto's van onze eerste dagen staan alvast op Picasa zijn zijn te bereiken via de link in het paneel rechts bovenaan.
