Vandaag om 8u30 vertrokken voor een 3u30 durende tocht naar Halong City om er in te schepen op de “Jewel of the Bay”, een Vietnamese jonk, voor een 2 daagse cruise in de wereldberoemde Halong Bay. Onze nieuwe gids voor deze 2 dagen, Minh, heeft ons tijdens onze tocht hiernaartoe heel wat statistieken afgerammeld over de staat van de economie van het land. Hij is een Noord-Vietnamees en afkomstig uit Halong City en dat is er meteen ook aan te zien. Zijn vader is een gepensioneerde hoge officier in het leger en heeft nog tegen de Amerikanen gevochten. Zijn visie op de Amerikaanse oorlog is dan ook totaal verschillend van onze gids die we in het begin van onze reis in de Mekong Delta hadden. Deze laatste was als vluchteling tijdens de oorlog in Thailand beland en werd zelfs financieel gesteund door een Belgisch gezin. Overal waar we passeren, wijst Minh ons op de plaatsen die indertijd door de Amerikanen werden gebombardeerd en wat de Noord-Vietnamezen hebben gedaan om zich te verdedigen. Uit de ondertoon van zijn gesprekken kun je afleiden dat hij het hen nog altijd niet helemaal vergeven heeft.
De Highway 1 uit Hanoi gaat recht naar de Chinese grens (120 km) en is opnieuw van excellente kwaliteit met opnieuw 2 rijstroken aan elke kant met middenberm. Onderweg zien we hoe Vietnam probeert te werken aan de verbetering van de leefbaarheid van Hanoi door het bouwen van appartementsblokken een eind buiten de stad. Deze appartementen worden zwaar door de overheid gesubsidieerd en zo probeert men mensen te overtuigen om buiten de stad te gaan wonen. Een snelle treinverbinding met de stad die ook in volle aanleg is, moet hen helemaal over de brug halen. De snelweg is van hoge kwaliteit en wordt nog verder uitgebouwd en nu begrijp ik ook waarom: er is richting Halong Bay heel wat industrie. Canon heeft hier een fabriek waar meer dan 1.000 mensen onderdelen voor fototoestellen maken, er zijn ceramiekfabrieken, textielfabrieken, koolmijnen... Dit samen met de Mekong Delta is duidelijk het kloppend hart van Vietnam.
De rit duurt naar Halong Bay duurt nu nog 3u30 maar tien jaar geleden zou je er nog 6 uur over hebben gedaan. Men is volop bezig met de bouw van een hogesnelheidstreinlijn zodat je in 5 jaar naar Halong in anderhalf uur zult kunnen sporen aan een snelheid van 200 km/u. Opnieuw een voorbeeld van de snelle ontwikkeling van dit land.
In de haven aangekomen, ligt onze boot ons aan de kade al op te wachten. Het is niet de luxe die we in het filmpje hebben gezien maar het voldoet ruimschoots. In plaats van de 5 sterren zou ik 3 sterren zeggen. Benedendeks zijn de slaapruimtes, 1ste verdiep het restaurant en bovenaan het zonnedek. Alles mooi in hout afgewerkt en proper. Er is plaats voor 8 gasten en hiervoor staat een bemanning van 7 personen ter beschikking. Kan je nog beter worden gediend?
Aan boord zijn er nog 2 andere koppels die de cruise zullen meedoen: 2 Nieuw-Zeelanders en 2 Amerikanen uit New York. Het duurt niet lang of we zijn al allemaal over onze reis aan het vertellen. Net voor het uitvaren worden we aan tafel geroepen voor de lunch. We dachten aan een lichte lunch maar niets is minder waar: we beginnen met enkele grote garnalen en vervolgen met een hele krab en clams. Daarna gefrituurde vis met zowaar frietjes en vervolgens gegrilde inktvis met rijst. Als we bijna geen kik meer kunnen zeggen, krijgen we nog drakenfruit als dessert. Ondertussen kunnen we van deze prachtige rotsen genieten, ja, nu waan ik mij echt in het paradijs. Halong Bay is inderdaad nog mooier dan op de foto’s. Je moet het van dichtbij meemaken hoe deze indrukwekkende karstrotsen recht uit de zee verrijzen. Deze groep van meer dan 3.000 eilandjes verspreid over een oppervlakte van meer dan 1.500 km² is niet voor niets verkozen tot Unesco Werelderfgoed, het is gewoon prachtig. Uiteraard moet je een beetje geluk hebben met het weer want zeker nu in de winter is het bekend dat het er erg mistig kan zijn. Dan gaat natuurlijk een groot deel van de kleurenpracht verloren.
Wij hebben deze keer geluk, Niet alleen is het warmer dan normaal voor de tijd van het jaar maar tegelijkertijd schijnt ook de zon nog. Op trage snelheid glijdt ons schip tussen de eilandrotsen door en na de lunch leggen we aan in een klein baaitje om de Hang Sung Sot te gaan bekijken: de grot der verrassingen. Deze 12.000 m² meter grote grot werd in 1995 voor de toeristen opengesteld en is werkelijk prachtig. Met een beetje goede wil kun je in de stalognieten en -tieten verschillende figuren zoals een schildpad, een boeddha, een draak of een meisje met lang haar ontdekken. Na het bezoek aan de grot varen we vervolgens door naar een nieuwe baai waar we aanleggen en kunnen gaan kajakken. Met deze kleine bootjes kunnen we door grotten peddelen die anders niet door grotere boten te bereiken zijn. En ja, het loont de moeite. Via een kleine spelonk peddelen we ons naar een fantastisch mooie lagune, de eerste in mijn leven. We drijven in een kleine ruimte van een paar honderd meter volledig omringd door misschien wel 80 m hoge rotsen. Je kan er alleen binnengeraken via een klein gaatje van 5 m breed en 1 m hoog. Ik ben sprakeloos van de pracht en de stilte hier. Dit is waarlijk een van de mooiste plekjes op aarde.
Na het kajakken terug aan boord voor een verfrissende douche en nog wat verbroederen met onze medepassagiers. Om 7 uur volgt een diner terwijl we in de baai voor anker liggen. Opnieuw krijgen we een hele rist superverse visgerechten voorgeschoteld en rond 22u gaan we allen moe en voldaan slapen. Het ontbijt voor de volgende dag is al om 7u15 gepland.
Na een redelijk rustige nacht, nu en dan gewekt door het lawaai van de generator, een uitgebreid ontbijt aan boord gekregen en vervolgens koers gezet naar een ander deel van de baai voor een stop aan een zandstrandje. Jammergenoeg is het ondertussen gaan druppelen en lijkt een strandbezoek niet echt aangewezen. Toch voel ik mij niet ontgoocheld want de pracht van de dag voordien heeft ervoor gezorgd dat deze reis niet meer stuk kan. Ik neem de tijd om ondertussen mijn dagboek verder aan te vullen.
Vervolgens zetten we opnieuw koers door de kleine eilandjes richting thuishaven in Ha Long City. Ik neem plaats op het zonnedek en kan in stilte genieten van deze schoonheid. Ja, het is niet te verwonderen dat Ha Long Bay op de shortlist staat van de 7 natuurlijke wereldwonderen die je via het internet kunt stemmen. Zij die naar de volledige lijst willen kijken of willen stemmen kunnen dit via de volgende link. Ik heb de lijst eens zelf bekeken en ben toch blij dat ik ook al enkele andere shortlist kandidaten heb mogen aanschouwen.
Na nog een stevige lunch bestaande uit sterk gezouten wortelsoep, kleine pikante scampi’s, lenterolletjes en zoete aardappelen met als een dessert een banaan leggen we rond 11u30 opnieuw aan aan de kade van Ha Long City. Dit is dan ook onze laatste echte activiteit van onze reis. We hadden niet beter kunnen afsluiten. We nemen afscheid van onze medepassagiers en zoals wellicht in veel gevallen wisselen we e-mails en adressen uit want we zijn overal welkom, in ons geval Nieuw Zeeland en New York. Het afscheid verloopt bijna emotioneel want wanneer ik Dirk, de Amerikaan, de hand wil schudden sleurt hij me tegen zijn borst alsof hij afscheid moet nemen van zijn dierbaarste vriend. Die Amerikanen toch...
De 3u30 durende terugweg naar de luchthaven van Hanoi verloopt vlot en dank zij onze gids die deze keer het Engels goed machtig is, gaat ze ook snel voorbij. Ondertussen leren we heel wat bij over de Vietnamese cultuur en gewoonten. Tijdens het gesprek merk ik toch iets vreemds op: hij is 31 jaar maar heeft al een eigendom en een auto wat voor de zoon van een communist toch wel opmerkelijk is. Zijn Zuid-Vietnamese collega van enkele weken geleden moet het nog altijd zonder die dingen stellen... Het is misschien toeval maar ik vind het vreemd dat zij die nu net het communisme hebben gepredikt ondertussen het rijkst zijn en de eersten zijn om te zeggen dat het communistisch systeem niet heeft gewerkt. De boeren zijn ondertussen bezitters van hun eigen land en verantwoordelijk voor hun opbrengsten. Hierdoor is Vietnam op enkele jaren tijd van een rijst importerend land geëvolueerd naar een rijst exporterend land en groeit de economie van het land met meer dan 10% per jaar. Onze gids, Minh, merkt wel op dat de school ondertussen niet meer gratis is en dat de lessen in halve dagen moeten worden gegeven om de grote toevloed aan kinderen meester te kunnen. Een groep volgt ’s morgens les, een andere ’s namiddags. Ja, dit zal een land met vele contrasten blijven en dat maakt het dan ook zo boeiend om het te komen bezoeken.
Voor ons is het in elk geval voorbij en nu rest ons alleen nog de terugreis van Hanoi via Hong Kong naar Amsterdam. Ik zie op mijn PC dat het in Oostende slechts 5 graden is terwijl het er hier vandaag nog 27 is. Het zal weer een beetje aanpassen worden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten