Vandaag de 3u 30 min lange tocht aangevat van Orlando naar Miami Beach via Florida's Turnpike, een tolweg. De rit was bijzonder saai want buiten een paar bomen en veel moeras is er zo goed als niets te zien. Ik erger mij daarbij telkens aan de Amerikaanse (egoïstische) rijstijl waar iemand eenmaal deze op een rijvak rijdt, er ook niet meer van af gaat. In Europa mag je alleen langs links inhalen en dien je je altijd zo rechts mogelijk te houden. Hier is dat totaal niet het geval. Resultaat: soms rijden de traagste voertuigen op het meest linkse vak waardoor alle snellere achterkomers langs rechts moeten inhalen. Op den duur moet je echt gaan slalommen door het verkeer. Dit is niet alleen vermoeiend maar ook gevaarlijk want je weet nooit wat de voorligger zal doen.
Tegen 14.30 uur in Miami aangekomen aan ons hotel om vast te stellen dat deze door de brandweerinspectie gesloten was. Blijkbaar was de brandveiligheid niet in orde en werd het hotel door de autoriteiten gesloten. Dit was even een koude douche maar niet getreurd, op South Beach stikt het van de hotels. Alleen moet je er wel een goede vinden.
Gelukkig biedt de stad Miami aan al haar bezoekers en residenten gratis WiFi aan zodat we met de PC op de schoot onze zoektocht naar een ander hotel konden starten. Dit bleek opnieuw geen gemakkelijke keuze. Als we naar de beoordelingen van de hotels keken, werden ze meestal door de ene geloofd en dan weer door de andere volledig in de grond geboord. Nergens vonden we een hotel waar de beoordeling gemiddeld goed was, altijd in extremen positief en negatief samen. We hebben het dan maar over een andere boeg gegooid. Gewapend met onze laptop en de booking.com site hebben we eerst een shortlist gemaakt van de hotels die voor ons acceptabel waren en deze dan een voor een bezocht en gevraagd om de kamer die zij op de site aanprezen te bezichtigen. Zo konden we verifiëren of de beschrijving klopte. Het was de moeite waard om dit te doen. De hotels liggen slechts een paar km van elkaar verwijderd, dus met de wagen ben je er in een paar minuten.
Al snel hadden we door dat bepaalde hotels in hun beschrijving een loopje nemen met de waarheid. Tevens waren er enkele die ons de prijs van de kamer niet wilden geven zoals die op de booking.com website geafficheerd stond. Dan moesten we maar via internet boeken. Vreemd, want het volstond om even naar buiten te gaan en met de laptop de boeking onmiddellijk te maken en weer naar binnen te gaan. Typisch Amerikaans zeker?
Uiteindelijk zijn we bij het Rivière South Beach hotel aanbeland, een klein hotelletje dat ideaal gelegen is op 1 blok van het strand en de beroemde Ocean Drive en een paar blokken van de Lincoln Road, het shoppinggedeelte van South Beach Miami.
Na het parkeren van de wagen in een parkeergarage (hier is het zo goed als onmogelijk om de wagen in de straat te parkeren want je moet de parkeermeter tot 3 uur 's nachts betalen), nog even snel een wandeling gemaakt in de Lincoln Road Mall vooraleer we in de Grill Fish een lekker visje hebben verorberd. De Sint-Jacobsmosselen en de Inktvis waren heerlijk en voor iedereen aan te bevelen, alleen een beetje prijzig.
Daarna nog een wandeling gemaakt langs Ocean Drive waar zovele Art Deco hotels staan met op het gelijkvloers meestal een restaurant of een nachtclub. Sfeer is er alleszins voldoende en bevallige dames aan elk restaurant proberen je te verleiden om er een coctail te komen drinken of een kreeftje of steak te komen eten. Het is soms moeilijk om hieraan te weerstaan maar gelukkig hebben we al gegeten.
Moe maar voldaan keren we rond 24 uur terug naar ons hotel voor een laatste nacht in de USA. Morgen moeten we om 15 uur op de luchthaven zijn want onze vlucht vertrekt op 17.55 uur. Onze korte reis komt hier zo mee aan haar eind.
Tegen 14.30 uur in Miami aangekomen aan ons hotel om vast te stellen dat deze door de brandweerinspectie gesloten was. Blijkbaar was de brandveiligheid niet in orde en werd het hotel door de autoriteiten gesloten. Dit was even een koude douche maar niet getreurd, op South Beach stikt het van de hotels. Alleen moet je er wel een goede vinden.
Gelukkig biedt de stad Miami aan al haar bezoekers en residenten gratis WiFi aan zodat we met de PC op de schoot onze zoektocht naar een ander hotel konden starten. Dit bleek opnieuw geen gemakkelijke keuze. Als we naar de beoordelingen van de hotels keken, werden ze meestal door de ene geloofd en dan weer door de andere volledig in de grond geboord. Nergens vonden we een hotel waar de beoordeling gemiddeld goed was, altijd in extremen positief en negatief samen. We hebben het dan maar over een andere boeg gegooid. Gewapend met onze laptop en de booking.com site hebben we eerst een shortlist gemaakt van de hotels die voor ons acceptabel waren en deze dan een voor een bezocht en gevraagd om de kamer die zij op de site aanprezen te bezichtigen. Zo konden we verifiëren of de beschrijving klopte. Het was de moeite waard om dit te doen. De hotels liggen slechts een paar km van elkaar verwijderd, dus met de wagen ben je er in een paar minuten.
Al snel hadden we door dat bepaalde hotels in hun beschrijving een loopje nemen met de waarheid. Tevens waren er enkele die ons de prijs van de kamer niet wilden geven zoals die op de booking.com website geafficheerd stond. Dan moesten we maar via internet boeken. Vreemd, want het volstond om even naar buiten te gaan en met de laptop de boeking onmiddellijk te maken en weer naar binnen te gaan. Typisch Amerikaans zeker?
Uiteindelijk zijn we bij het Rivière South Beach hotel aanbeland, een klein hotelletje dat ideaal gelegen is op 1 blok van het strand en de beroemde Ocean Drive en een paar blokken van de Lincoln Road, het shoppinggedeelte van South Beach Miami.
Na het parkeren van de wagen in een parkeergarage (hier is het zo goed als onmogelijk om de wagen in de straat te parkeren want je moet de parkeermeter tot 3 uur 's nachts betalen), nog even snel een wandeling gemaakt in de Lincoln Road Mall vooraleer we in de Grill Fish een lekker visje hebben verorberd. De Sint-Jacobsmosselen en de Inktvis waren heerlijk en voor iedereen aan te bevelen, alleen een beetje prijzig.
Daarna nog een wandeling gemaakt langs Ocean Drive waar zovele Art Deco hotels staan met op het gelijkvloers meestal een restaurant of een nachtclub. Sfeer is er alleszins voldoende en bevallige dames aan elk restaurant proberen je te verleiden om er een coctail te komen drinken of een kreeftje of steak te komen eten. Het is soms moeilijk om hieraan te weerstaan maar gelukkig hebben we al gegeten.Moe maar voldaan keren we rond 24 uur terug naar ons hotel voor een laatste nacht in de USA. Morgen moeten we om 15 uur op de luchthaven zijn want onze vlucht vertrekt op 17.55 uur. Onze korte reis komt hier zo mee aan haar eind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten