Toen we gisterenavond na een verkenningstochtje aan land tegen 19u terug aan boord kwamen weerklonk het motoralarm. We hadden tijdens onze afwezigheid de motor laten draaien om de batterijen op te laden maar bij onze aankomst bleek de motor oververhit. Uiteraard onmiddellijk de motor afgezet en vervolgens de instructies bij een dergelijk voorval gelezen. Er is een noodnummer van Moorings beschikbaar 24/24u. Het is te zeggen, er is een nummer van 8u tot 17u en een ander nummer van 23u tot 5u. Deze nummers dien je te gebruiken als je motorpech hebt, als je boot aan het zinken is, als iemand overboord is geslagen…, kortom in alle gevallen.
Het was net 19u toen we wilden bellen. Ja, ze zal dus maar niets tegenkomen tussen 19 en 23 uur. Toch even de nummers geprobeerd: bij eentje zei een bandopenemertje dat alle lijnen bezet waren en we maar later eens moesten terugbellen, de andere nam gewoon niet op. Gelukkig lagen we op onze definitieve ankerplaats en konden we eerst rustig gaan slapen vooraleer verdere initiatieven te nemen.
Na een redelijk rustige nacht hebben we om 8 uur ’s morgens een nieuwe poging gedaan. Opnieuw hetzelfde liedje: alle lijnen bezet. Na het bellen van een ander nummer (sales desk) konden we toch onze boodschap doorgeven en zouden we later teruggebeld worden. Tegen 9.30 uur kwam dan toch het verlossende telefoontje. Binnen het uur zou er een technicus langskomen. Een uur hier duurt veel langer dan bij ons maar na anderhalf uur stond hij toch op onze boot.
Het probleem bleek een lek in het koelcircuit te zijn. Een probleem waar we wellicht al mee gestart waren maar het lek was klein en dus heeft het enkele dagen geduurd vooraleer het probleem zich manifesteerde. Om de storing op te lossen, moest een stuk worden vervangen en uiteraard had onze technicus dit stuk nu net niet bij. Ofwel konden we ter plaatse blijven en de dag erop het stuk laten installeren ofwel konden we een nieuwe afspraak maken.
We hebben onze reisplannen dan maar lichtjes aangepast en ons geplande bezoek aan Jost Van Dyke eiland geschrapt om ervoor te zorgen dat we tegen de avond in een haven op Tortola zouden zijn: Sopers Hole.
Omdat het toen al redelijk laat was, hebben we beslist om eerst nog een wandeling te maken in Cane Garden Bay met als “hoogtepunt” een bezoek aan de Callwood Distillery. Stel je er maar niet teveel bij voor, eerder een toeristische trekpleister waar per uur honderden Amerikanen per busje worden aangevoerd voor de obligate fotoshoot en rumproeverij.
Het was net 19u toen we wilden bellen. Ja, ze zal dus maar niets tegenkomen tussen 19 en 23 uur. Toch even de nummers geprobeerd: bij eentje zei een bandopenemertje dat alle lijnen bezet waren en we maar later eens moesten terugbellen, de andere nam gewoon niet op. Gelukkig lagen we op onze definitieve ankerplaats en konden we eerst rustig gaan slapen vooraleer verdere initiatieven te nemen.
Na een redelijk rustige nacht hebben we om 8 uur ’s morgens een nieuwe poging gedaan. Opnieuw hetzelfde liedje: alle lijnen bezet. Na het bellen van een ander nummer (sales desk) konden we toch onze boodschap doorgeven en zouden we later teruggebeld worden. Tegen 9.30 uur kwam dan toch het verlossende telefoontje. Binnen het uur zou er een technicus langskomen. Een uur hier duurt veel langer dan bij ons maar na anderhalf uur stond hij toch op onze boot.
Het probleem bleek een lek in het koelcircuit te zijn. Een probleem waar we wellicht al mee gestart waren maar het lek was klein en dus heeft het enkele dagen geduurd vooraleer het probleem zich manifesteerde. Om de storing op te lossen, moest een stuk worden vervangen en uiteraard had onze technicus dit stuk nu net niet bij. Ofwel konden we ter plaatse blijven en de dag erop het stuk laten installeren ofwel konden we een nieuwe afspraak maken.
We hebben onze reisplannen dan maar lichtjes aangepast en ons geplande bezoek aan Jost Van Dyke eiland geschrapt om ervoor te zorgen dat we tegen de avond in een haven op Tortola zouden zijn: Sopers Hole.
Omdat het toen al redelijk laat was, hebben we beslist om eerst nog een wandeling te maken in Cane Garden Bay met als “hoogtepunt” een bezoek aan de Callwood Distillery. Stel je er maar niet teveel bij voor, eerder een toeristische trekpleister waar per uur honderden Amerikanen per busje worden aangevoerd voor de obligate fotoshoot en rumproeverij.
Het dorpje dat gisteren bij onze aankomst zo verlaten leek, was ineens veranderd in een broeinest van activiteit met souvenirskraampjes, coconut bars en het strand zat zwart van het volk. Er lag duidelijk een cruiseschip in de haven en tijdens dit bezoek worden alle passagiers in bussen rond het eiland gevoerd. Ons plaatsje was hun lunchstop. Alle restaurant zaten dus overvol met nogal welgevormde toeristen. Een mooi zicht was het niet echt.Na een lunch op het strand tegen 14u30 op zeil weggevaren richting Jost Van Dyke eiland. Voor de wind liepen we een goede 6 knopen met ongeveer 15 knopen wind. Op een paar mijl voor Jost Van Dyke lag een klein eilandje. Daar hebben we voor de eerste keer het anker geworpen (weeral eens een goede test voor mij) en zijn er een paar uurtjes gebleven om wat te zwemmen en te snorkelen.
Vervolgens rond 16.30 uur op een scherpe koers naar het uiterste zuidwesten van het eiland Tortola gevaren in Sopers Hole. De wind was ondertussen aangetrokken tot een kleine 20 knopen en zonder reef was de boot nauwelijks houdbaar. Het was een fantastisch gevoel aan het roer te staan en bij iedere windruk de boot op koers te houden. Met een volledig platte zee liepen we bijna constant 7 knopen. Voor een caravan als deze boot is dat wel een goede snelheid. Later zou blijken dat onze maximum snelheid van de dag 7,8 knopen bedroeg, een record voor onze reis…In de haven aangekomen hebben we ons beperkt tot het nuttigen van een lokale coctail en na een warme douche zijn we in het plaatselijke restaurant gaan dineren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten