Deze morgen zijn we rond 7u30 opgestaan en tegen 9u30 hadden we al allemaal ontbeten en de boel opgeruimd. Ondanks een korte maar hevige regenbui rond 7u zag de hemel er zoals altijd weer stralend uit. We wilden vandaag het eiland verkennen maar wisten nog niet op welke manier. Scooters zie je hier niet en van huren is er dan ook geen sprake. Oorspronkelijk zouden we een auto huren maar uiteindelijk bleek een privé taxichauffeur een betere en veiliger oplossing. Voor 15 dollar per persoon zouden we het eiland met hem verkennen.
Als eerste attractie stond het Virgin National Park op ons programma. In dit natuurreservaat kun je te voet naar de 2de hoogste top van de Britse Maagdeneiland, 1359 voet. Je moet er wel door een smal en glad bospad maar eenmaal boven heb je een 360 graden zicht over de Maagdeneilanden. Het is wel een goed uurtje stappen en soms kruipen over wortels van bomen, stenen en slijk. De 400 meter klim in een temperatuur van 30 graden zorgt eveneens voor het nodige zweet. Eenmaal dit afgewerkt, zijn we vervolgens naar het oostelijk gedeelte van het eiland gereden om de ruïnes van een oude kopermijn te bekijken. Veel meer dan een hoopje stenen viel er niet te zien maar het zicht op de zee en de rest van het eiland was adembenemend.
Na een korte lunch in een plaatselijk restaurant (het is hier zondag en de meeste restaurants zijn dicht), zijn we rond 15u30 afgevaren richting Gorda Sound, een lagune in het uiterste noorden van het eiland. Bij het buitenvaren van de haven even langs de Club Med 2, een hyper modern zeilschip met 5 masten van de Club Méditerrannée, gevaren. Dit heeft eigenlijk niets meer met zeilen te maken…
De wind was zoals de dag ervoor 12 knopen en onze bestemming lag pal in de wind, opkruisen dus. Geen probleem, we moesten geen reef zetten en toch liepen we constant minstens 5 knopen onder zeil. Op automatisch piloot zeilen is werkelijk zalig, eenmaal je koer bepaald, kun je rustig andere dingen doen of van de omgeving genieten. Ja, de tijd dat je alles zelf moest doen is ook in het moderne jachtzeilen verleden tijd.
Het binnenvaren van de lagune bleek moeilijker dan verwacht. We opteerden voor de korste weg maar deze bleek alleen geschikt voor boten met een diepgang van maximum 5 voet (1,5 meter). Onze boot is echter bijna 6 voet diep maar Bart vond dit geen enkel probleem. Er zou immers altijd wel een marge zijn. Ja, was het zo maar… Tijdens het binnenvaren sloegen alle alarmen aan: de diepte onder de boot verminderde van 8 naar 7 naar 6 en zelfs 5 voet. Oppassen geblazen en met slechts een snelheid van 2 knopen vaarden we door in de hoop dat we snel terug de diepte zouden vinden. Maar neen, toen de diepgang 4,7 voet werd bereikt, liepen we vast aan de grond. Er onstond een lichte paniek aan boord, vooral bij de vrouwen. Het duurde echter niet lang vooraleer we ons op motor konden loswringen maar toen we bij een tweede poging opnieuw vastliepen, beslisten we rechtsomkeer te maken en de langere weg te nemen.
Eenmaal terug op zee verliep het binnenvaren van de lagune langs de noordkant vlekkenloos. Het aanleggen in achteruit in de Bitter End Yacht Club verliep zoals gedaan door professionelen. We liggen hier echt super, alleen de prijs is wat aan de hoge kant: 60 dollar voor de ligplaats en 30 dollar voor de elektriciteit. We hebben nog niet betaald voor het water en voor de douches… Zo zie je maar, als je naar hier komt, heb je toch een redelijke zak met geld nodig.
Na het aperitief aan boord is het tijd om ons te wassen en vervolgens te gaan dineren in de yachtclub. Bart en Hélène hebben al reservaties gemaakt. Eens zien wat het vanavond wordt…
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten