Deze morgen rond 8 uur opgestaan want onze technicus zou tegen 10 uur met de nodige wisselstukken komen om de motor te repareren. Tja, opnieuw moet je je aan het eilandgevoel aanpassen want om 11 uur was er nog altijd niemand te bespeuren. Een telefoontje naar het hoofdkantoor leerde ons dat de man “onderweg” was. We hadden het eigenlijk kunnen weten: toen hij ons gisterenmorgen had bezocht, vertelde hij ons dat hij ’s avonds naar een drink party moest. Hij noemde het een catch up: je start met 2 om te drinken en telkens komt er iemand bij en moet de laatst bijgekomen persoon iedereen een rondje betalen. Rekening houdend met het feit dat de plaatselijke drank hier rum is, kunnen we ons levendig voorstellen tot wat zo’n feetje kan leiden.
Toen de man er om 12 uur nog niet was en na ettelijke kwaaie telefoontjes naar onze chartermaatschapij, werd er ons een nieuwe technicus gestuurd, met de vreemde naam “Gun”. Bleek dat de man in de jachthaven werkte en ons dus al veel eerder had kunnen bezoeken. Natuurlijk wist hij niets af van ons probleem en bijgevolg beschikte hij niet over de vereiste wisselstukken. Hij zou het probleem tijdelijk oplossen door het steken van een bypass, een oplossing die we de dag ervoor ook al hadden kunnen krijgen maar die we geweigerd hadden. Deze tijdelijke oplossing zorgt er wel voor dat de motor niet meer oververhit maar biedt ons geen warm water meer. Het wordt dus wassen met koud water…
Door de vertraging zijn we pas om 15.30 uur kunnen vertrekken. Gelukkig ligt hier alles dichtbij want een uurtje later konden we al onze definitieve bestemming van de dag bereiken: St. John, één van de 3 eilanden van de US Virgin Islands. We meerden aan in Francis Bay, een idyllisch plaatsje beschermd voor een grote rotsformatie. Hier aan Mary Point hebben in 1733 24 ontsnapte slaven zich van de rotsen gegooid om toch maar niet terug naar de slavernij te moeten.
Na de gebruikelijke zwempartijen vervolgens een lekkere maaltijd klaargemaakt aan boord. Om de tijd te doden aan boord na het eten een kaartje gelegd. Het was al meer dan 18 jaar geleden dat ik nog gekaart had, namelijk tijdens mijn legerdienst. Ik had dus een flinke opfrisbeurt nodig. Voor Ann was het nog erger: zij had nog nooit gekaart en moest dus nog leren manillen. Ik vormde een team met Hélène en Bart met Ann. Ja, Bart had het bij momenten wel erg lastig toen Ann, nog niet vertrouwd zijnde met het spel, de verkeerde kaarten speelde.
Moe maar voldaan gingen we allen rond 10.30 uur slapen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten